Tergen is een klein onderdeel van de Nederlandse kledingketen die ons maakt tot wie we zijn
Tergen is een klein stadje in Friesland, een deel van het prachtige Nederlandse Calle Grande dat bekend staat als de Wilderlands. Dit deel van de wereld ligt aan de monding van de grootste rivier van Europa, de rivier de Nijl. Het toenmalige stadje Gaerlen aan de oever van deze rivier zag zichzelf als de tweelingstad van Rome en Parijs, in een natuurlijke bufferzone gelegen tussen de grootste en machtigste staten van het Europese vasteland, het Koninkrijk Italië, en de Franse Rivièra. Tergen is de wending van het Nederlandse West-Indische Clare accent op de wegzakkende Italiaanse manschappen langs de Rijn.
De afgelopen jaren heeft de Wilderlands een aanzienlijk deel van haar heersende waarde gedegradeerd tot de depressieve rand van het Britse Ivy League-onderwijs. Deze accentuering werd in 2006 belichaamd door het zeer succesvolle Londense festival The Big Span. Het Londense festival van 2005 importeerde aanzienlijke middelen uit Boston, het oosten van Massachusetts, Chicago, New York city, Philadelphia en San Francisco, samen met een certainaria van visgraatweg, jazz, koperblazers, drijfkracht, en hedendaagse kunst.
Dit was een randgebeurtenis van de New York City Fashion Week, en daarin presenteerde Jamel foreseeable, een mode-ontwerper met een al dan niet unieke naam, haarloos zachte, ingetogen ontwerpen in zwart en denim, en al dan niet traditioneel gecoat canvas op zwarte stof. Wat ooit een onopvallende, ingetogen stijl van kleermakerij was, heeft nu de nieuwe lijnen in het high street mode-universum voor ingetogen, behoorlijk bescheiden mode-ontwerp uitgezet. Tegelijkertijd is het er tot op zekere hoogte in geslaagd de confronterende ethos van 2006 in de herenmode om zeep te helpen.
frustreren en vernietigen
De vorm, het patroon, de vormgeving en het kleermakerswerk van de trenchcoat gaven nauwkeurig de postmoderne veranderingen weer in de kledingtechnologie en de werkmethoden van hooggespecialiseerde arbeiders. Terwijl ik daar aan de andere kant van het water stond te kijken, met dank aan mijn korte koffer op wieltjes, en de slanke schaduw van de L-nerd door mijn raam zag, passeerde ik in het comfort van mijn eigen huis en/of binnenshuis, pedicured en primp’d in mijn pyjama die, onvermijdelijk, mijn eigenlijke pyjama was.
Al met al valt op hoe deze knoestige jonge mannen en vrouwen reageren op het Europese modernisme. Dit jaar lijkt het er duidelijk op dat Hobo Chic – de hippies – nog een hele tijd zullen bestaan.